Een dagje met nichtje Toni, Jonathan en de kinderen

Vandaag hebben we afgesproken om Jeroen z’n andere nichtje Toni, haar man Jonathan en hun vier kinderen te ontmoeten in hun woonplaats Annapolis. We zijn op tijd vertrokken en rijden naar hun huis aan de rand van de Naval Academy Base. Tot onze verrassing is Emily er ook: zij is toevallig op visite bij het gezin, wat wel leuk is, want de jongens kennen haar nu goed! Toni en Jonathan hebben een mooi en ruim huis, mede omdat ze vier kinderen hebben, hadden ze recht op een groter huis. Wel een noodzaak, want de standaard huizen zijn daar een stuk kleiner. Na wat te hebben gedronken (en kennis te hebben gemaakt), vertrekken we voor de lunch naar het centrum van Annapolis. Een ritje waar wij normaal de fiets voor pakken, maar nu rijden we in de lekker koele auto’s naar de marinebasis, waar ze gratis kunnen parkeren. Het stadje Annapolis voelt erg Engels aan: lage, geverfde huizen, wat smallere straatjes in vergelijking met D.C. Maar vergelijken bij Texas vinden Toni en Jonathan het maar druk en klein.

De diner waar we gaan lunchen is zo druk dat er buiten een rij staat om te mogen eten. Dus na 20 minuten wachten, mogen we eindelijk aanschuiven. Geen ruime tafels, maar smalle tweepersoons tafeltjes, waar we toch uiteindelijk met z’n allen “bij elkaar” kunnen zitten. De porties zijn hier weer belachelijk groot en je kunt hier op bepaalde tijden zelfs een eetwedstrijd doen: als je binnen een uur een bepaalde maaltijd eet, krijg je hem gratis. Maar echt: een hamburger én een milkshake van 6 pond, wie zou dat ooit op kunnen…?!?

Na het eten lopen we nog even door heet centrum en komen daarna weer terug bij de auto’s. Met de auto’s rijden we de marinebasis op, waar we door Jonathan worden rondgeleid. Hij geeft sinds een jaar les aan de Naval Academy in Annapolis. Zij zijn hier een jaar geleden vanuit Texas naartoe verhuisd omdat vanuit de Reservisten werd opgeroepen om dit werk te komen doen. Als hij uitlegt hoe dat hier precies werkt, kun je er als Nederlander eigenlijk geen voorstelling van maken. Je bent gewoon als medewerker van een bank aan het werk, dan wordt je opgeroepen om voor het leger weer aan het werk te gaan en wordt je gewoon aan de andere kant van het land aan het werk gezet. Je mag niet weigeren en krijgt 6 maanden om eraan te wennen. En je mag pas weer terug als het werk klaar is. Voor hen is dat pas over 2 jaar.

Het leuke van de rondleiding was dat je normaal natuurlijk niet op een legerbasis mag komen, zeker niet zonder dat je doorgelicht wordt. Maar omdat de Naval Academy in Annapolis een nationaal monument is, mag eigenlijk iedereen hier binnen komen. Maar zonder een bezoek aan Toni en Jonathan hadden wij nooit bedacht om hier een bezoekje aan te brengen en zouden we dit nooit gezien hebben. De gebouwen doen aan als een Frans kasteel: groot, ruim, koel, alles met marmer/steen bekleed. Overal Amerikaanse vlaggen (maar waar zie je dat niet, in dit land???) en oude kanonnen. Deze kanonnen zijn origineel. Terwijl we er zijn, zien we een bruidspaar (er wordt hier veel getrouwd, in de kapel van de marinebasis). Mede omdat mensen tijdens hun opleiding niet getrouwd mogen zijn, is dit vaak het eerste wat ze doen als ze afgestudeerd zijn. Als afgestudeerde van de Naval Academy mag je op de basis trouwen, wat een eer is. Ook zien we een klas marcheren. Dit zijn de “rookies”, die jongens en meiden die aankomende september willen beginnen met de opleiding. Aankomend jaar zijn zij de “freshmens”, de eerstejaars.

Na de rondleiding gaan we terug naar huis waar we (nogmaals, maar nu voor ander publiek) poffertjes bakken (aha, dan weten we nu ook waarom Emily is gebleven, hahaha!) en een spelletje Aggravation doen. Uiteindelijk moeten we rond een uur op 10 echt afscheid nemen. Het was een hele leuke dag en we vinden het allemaal jammer dat we maar zo kort de tijd hebben gehad om elkaar te leren kennen.